Nie wyrzucaj skórki granatu! To prawdziwy skarb, który warto mieć w domu – Lecznicze zastosowania i przepis

W wielu częściach świata granat jest popularnym zimowym owocem. Znane są właściwości granatu, ponieważ jego czerwone pestki są niezwykle bogate w witaminę C, a także w inne witaminy i minerały. Jednak niewiele osób wie, jak przydatna może być skórka granatu, która jest częścią owocu, który prawie każdy wyrzuca.

Podstawowe właściwości skórki granatu
Skórka granatu od wieków wykorzystywana jest w Rosji i gdzie indziej jako cenny składnik domowych aptek. Dlaczego warto zachować skórkę granatu? Ponieważ jest to środek całkowicie naturalny, który eliminuje różne infekcje jelitowe, pasożyty i rozwiązuje problemy skórne.

Korzystne składniki
Skórka granatu jest bogata w przeciwutleniacze. Nasiona granatu, czyli skórka, zawierają punikalaginy fenolowe, kwas galusowy i inne kwasy tłuszczowe, a także katechiny, kwercetynę, rutynę i kilka innych flawonoidów i antocyjanów. Współcześnie część tę uważa się za niejadalną i często się ją wyrzuca. Jednak już 2500 lat temu Hipokrates znał wyjątkowe właściwości skórki granatu i skutecznie wykorzystywał ją w leczeniu czerwonki.

Lecznicze zastosowanie herbaty ze skórek granatu Herbatę
ze skórek granatu nadal stosuje się w leczeniu biegunki i pasożytów jelitowych. Ponadto doskonale wzmacnia odporność i zwalcza wyczerpanie organizmu. Skórka granatu ma właściwości antybakteryjne.

Według rosyjskiego uzdrowiciela Głubokiego, skórka granatu jest uniwersalnym preparatem ziołowym, który skutecznie hamuje rozwój wszystkich bakterii chorobotwórczych w ludzkim przewodzie pokarmowym, niezależnie od szczepu i mutacji. W grudniu 1999 r. rosyjska gazeta „Ruski Vesnik” opublikowała artykuł zatytułowany „Zapomniany Hipokrates i leczenie roślinami” autorstwa rosyjskiego zielarza G.I. Gluboko, w której opisał opatentowany środek na czerwonkę, biegunkę, cholerę, zapalenie wyrostka robaczkowego i salmonellozę, oparty na herbacie z suszonych skórek granatu. Zaleca stosowanie herbaty ze skórki granatu w przypadku wrzodów żołądka, dwunastnicy i zapalenia okrężnicy. Lek opatentowano w 1996 r. Poprzedziły go obowiązkowe badania w placówce medycznej, które miały wykazać jego zdolność do hamowania rozwoju bakterii chorobotwórczych.

Kontynuuj na następnej stronie